از تجربه نخستین صعود به کوه الوند در ۹ سالگی تا ساخت دستکشی از جنس عشق

محمدمهدی فامیل فیضی، کوهنورد باسابقه همدانی، دستکشی را برای استفاده در سرمای زیر ۲۰ درجه و جلوگیری از هیپوترمی (سرمازدگی) دست تولید کرد.

به گزارش پایگاه خبری آمادای، متولد نیمه آذرماه ۵۶ است، چند سالی می شود که روحیه اش با آرامش کوهستان عجین و به قول خودش جزیی از زندگی اش شده و اگر مدتی رهایش کند، حالش عجیب خراب می شود، گویی به دنبال گمشده ای می گردد.

نخستین تجربه اش در کوهنوردی از سن ۹ سالگی به همراه پدرش به الوند بوده، آنقدر عاشق کوهستان است که آن را همچون معشوقه خود می داند و از لابلای صحبت هایش می شود فهمید که چقدر شیفته آرامش این نقطه از طبیعت زیباست، سکوتی که به روح آدمی طراوت می بخشد و جان می دهد برای فکر کردن درباره خودت، جهان هستی و خالق چیره دست آن…

مدتی بود که فکر تولید دستکش هایی از جنس پر اردک به ذهنش خطور کرده بود و با وجود اینکه شاغل در یکی از ادارات است و به دلیل مشغله کاری، روزها و شب هایش فرقی ندارد اما با وجود خستگی زیاد به دلیل علاقه ای که به کوهنوردی دارد، ساعت هایی که در منزل است، فارغ از هیاهوی کاری اش، دستکش هایی را از پر اردک تولید کرده که جنسش با دستکش های کوهنوردی در بازار متفاوت است.

وقتی از او می پرسم پر اردک را از کجا آورده، به فکر فرو می رود و می گوید: به قول آشپزها “مواد لازم ” این دستکش ها آنقدر ابتدایی و در عین حال ارزشمند است که نمی شود به اشاره ای به آن بسنده کرد، داستانش طولانی است، اما به صراحت می توانم بگویم جنس این دستکش ها به گونه ای است که برای صعود های زمستانه مرتفع و کمپینگ و برای استفاده در سرمای زیر ۲۰ درجه بسیار مناسب است.

به نقطه نامعلومی خیره می شود و ادامه می دهد: هر چه بیشتر فکر می کنم کم می آورم به خلق این همه زیبایی، اینکه خالق بی همتا به پر پرندگان این قدرت را داده تا مولکول های هوا را جذب خود کند و عایق خیلی قوی برای حفظ دمای بدن ایجاد کند.

از او می پرسم برای اولین بار جرقه این کار چگونه و به چه دلیل زده شد، لبحندی می زند و می گوید: وقتی دستانم در کوه یخ کرد و انگشتانم بی حس شد… اما در حقیقت می خواستم فعل خواستن توانستن را به خودم اثبات و همینطور اشکالات دستکش های پر موجود در بازار را رفع کنم.

محمدمهدی فامیل فیضی ادامه می دهد: با اینکه تعداد کمی دستکش تولید کرده ام اما مورد استقبال دوستان همنوردم قرار گرفته که به دلیل قیمت ارزان آن نسبت به قیمت بازار و از همه مهمتر کیفیت بهتر آن است.

وقتی از او می پرسم برنامه دیگری نیز در ذهن دارد، کمی مکث می کند و می گوید: قصدم این است که تجهیزات و لوازم پخت و پز کوهنوردی و کمپینگ را در قالب پک آشپزخانه به گونه ای ساده و آسان طراحی کنم و فکر می کنم کمی زمان برتر از تولید این دستکش هاست.

با لبخند معناداری می گوید: درست است در این اوضاع و احوال هزینه مواد اولیه اش زیاد است اما حتما این کار را خواهم کرد.

فارغ از این صحبت ها شده و بار دیگر گریزی به رشته ورزشی اش می زنم، او که طبع زیبایی هم در نوشتن  دارد و به گفته خودش شعر و شاعری حالش را خوب می کند، کوه را زیارتگاه عشق می داند و زمزمه کنان شعری از سعدی را زیر لب نجوا می کند: هر ساعتم اندرون بجوشد خون را/ و اگاهی نیست مردم بیرون را/ الا مگر آنکه روی لیلی دیدست/ داند که چه درد می‌کشد مجنون را…؟

کمی از خودش می گوید: اینکه پا پس کشیدن در مرامش نیست و معتقد است که خدا دوستش دارد و او را می آزماید تا قدرش را بداند، عاشقانه به کوهستان علاقه دارد و در کوهستان خالقش را عبادت می کند.

او در ادامه با ابراز تأسف از اتفاقات اخیر و حادثه سقوط بهمن در ارتفاعات تهران ادامه می دهد: خبر بسیار ناراحت کننده ای بود و نمی شود به راحتی از فکرش بیرون آمد، لحظات بسیار سختی را تحمل کرده اند.

این کوهنورد پیشکسوت معتقد است، کوهنورد از دو بخش کوه + نورد تشکیل شده، اینکه کوهنورد واقعی با کوه نبرد نمی کند و با کوهستان نمی جنگد، بلکه با دانش کوهنوردی، آگاهی و آمادگی در کوه زندگی می کند.

او ادامه می دهد: یک کوهنورد باید از دانش کوهنوردی و زندگی در کوهستان بهره ببرد و از کوهستان و شرایط پیش رو کاملا آگاه بوده و بداند کجا می رود و با چه چیزهایی ممکن است روبرو شود و از آمادگی جسمی ، ذهنی، روحی و تجهیزاتی کافی برای زندگی در کوه برخوردار باشد.

محمدمهدی فامیل فیضی در ادامه از تجربیات چند ساله اش می گوید: کوهنورد باید با کوهستان همراز، هم منش و شبیه کوه باشد، قلب کوهنورد باید از محبت لبریز و خصوصیات و صفات روحی و اخلاقی او باید منطبق با کوهستان باشد.

او اضافه می کند: کوهنورد باید آرام اما درونی پر از خروش، سختگیر اما بخشنده، متواضع اما سرفراز و برافراشته و استوار اما لطیف باشد و این کلید واژه هاست که کوهنورد را مانا و جاوید می کند.

این کوهنورد همدانی که اولین های زیادی را در کارنامه کوهنوردی خود دارد، در پایان می گوید: صحبت در این زمینه بسیار و مجال اندک… کوهنوردی خوبی های بسیاری دارد، یکی از چیزهایی که در کوهنوردی دوست دارم این است که از هر گوشه کشور و از هر دینی که باشیم با کوهنوردی زندگی می کنیم و عاشقانه پشت به پشت هم در راه قله گام بر می داریم، در کوهستان به تفاوت ها نمی اندیشیم، بلکه به عشق مشترک و جنس مشترکمان که آدم بودن است اندیشه می کنیم.